Generalna zasada jest taka, że siatki przepuklinowe nie powodują nowotworów. Są jednak opisane pojedyncze przypadki takich zdarzeń. Przyczyną wówczas jest przewlekły, trwający wiele lat stan zapalny wokół siatki, połączony z ropieniem.
W publikacji naukowej opisano przypadek takiego pacjenta, który rozwinął raka płaskonabłonkowego w okolicy pachwinowej, choć nie występowało zakażenie siatki.
Pacjent, 88-letni mężczyzna zgłosił się do szpitala z bólem i obrzękiem w prawej okolicy pachwinowej. Miał wcześniejszą operację przepukliny pachwinowej z zastosowaniem siatki. Pomimo braku objawów zakażenia siatką, podejrzewano nawrót przepukliny i zakażenie siatki. Badania laboratoryjne wykazały podwyższoną liczbę białych ciałek (leukocytozę z przewagą neutrofili). Pacjent przeszedł badanie tomografii komputerowej, które wykazało nieregularny guz w prawym kanale pachwinowym.
Ponieważ istniało podejrzenie zakażenia siatki, pacjent poddał się operacyjnemu badaniu okolicy pachwinowej. Podczas operacji zauważono obecność dwóch otworów oddzielonych warstwą skóry. Zidentyfikowano dwie przetoki (miejsca wypływania treści zapalnej z wnętrza powłoki brzusznej) i usunięto znaczną ilość tkanki z przerośniętą ziarniną. Nie zaobserwowano obecności zakażonej siatki ani oznak infekcji głębszych warstw. Przesłano pobrane tkanki do badania histopatologicznego, które potwierdziło obecność inwazyjnego, umiarkowanie zróżnicowanego raka płaskonabłonkowego.
Konsultacja z onkologiem nie wykazała obecności pierwotnego ogniska nowotworowego ani przerzutów.
Autorzy artykułu podkreślają, że rak płaskonabłonkowy w obszarze zakażonej siatki jest rzadkim powikłaniem. Zaznaczają również, że nie ma wcześniejszych dokumentowanych przypadków rozwoju raka płaskonabłonkowego po operacji z użyciem siatki przy nieobecności zakażenia.
Wystąpił tu przypadek owrzodzenie Marjolina; tak określa się nowotwór rozwijający się na podłożu przewlekłych uszkodzeń skóry (tkanek) o różnej etiologii. Po raz pierwszy opisał go w 1828 roku francuski chirurg Jean-Nicolas Marjolin. Eponim ten został użyty w 1903 roku przez Da Costa, a następnie przez Fordyce w 1911 roku do opisu zmian nowotworowych rozwijających się w bliznach pooparzeniowych. Zwykle zmiana występuje u ludzi po 50. roku życia, częściej u mężczyzn niż u kobiet (3 :1). Najczęstszym typem histopatologicznym owrzodzenia Marjolina jest rak kolczystokomórkowy (ang. squamous cell carcinoma – SCC), rzadziej rozpoznaje się raka podstawnokomórkowego, a sporadycznie czerniaka złośliwego lub mięsaka. Rak kolczystokomórkowy rozwijający się wtórnie w obrębie przewlekłych owrzodzeń stanowi 2–5% wszystkich SCC skóry. Charakteryzuje się też niekorzystnym przebiegiem: duży odsetek wznów miejscowych i przerzutów odległych.
