Przepuklina w pachwinie: czekać czy operować?

Wielu pacjentów z przepukliną pachwinową zadaje mi pytanie: czy już operować czy można poczekać „bo mówili mi, że przepuklina jeszcze za mała”. Te badanie daje na to odpowiedź. Badanie dotyczy różnic w wynikach u mężczyzn z łagodnie objawową lub bezobjawową przepukliną pachwinową, którzy wybierają strategię wyczekującą (wyjaśnienie patrz na dole) zamiast natychmiastowej operacji (nie musi być natychmiast, ale w przeciągu np. kilku miesięcy)

Metody

  • Przeprowadzono przeszukiwanie baz danych PubMed, EMBASE i Cochrane w celu odnalezienia randomizowanych badań kontrolowanych (RCT) do kwietnia 2024 roku.
  • Połączono dane indywidualnych uczestników dotyczące sytuacji, gdy nastąpiła zmiana z obserwacji (strategia wyczekującej) do operacji
  • Oceniano również powody przejścia na leczenie operacyjne.

Wyniki

  • Analizie poddano dane z trzech RCT obejmujących 592 uczestników.
  • W okresie obserwacji  chorych od 3,2 do 12,0 lat – 344 uczestników zostało jednak zoperowanych, czyli ponad połowa obserwowanych osób (54,2%).
  • Wskaźniki przejścia w różnych odstępach czasowych:
    • 1 rok: 28,7%
    • 5 lat: 51,5%
    • 10 lat: 70,6%
  • Najczęstsze przyczyny przejścia z czekania na operację:
    • Nasilenie bólu (57,6%)
    • Uwięźnięcie przepukliny (4,4%)

Wnioski

  • Strategia wyczekująca jest bezpiecznym podejściem dla mężczyzn z łagodnie objawową lub bezobjawową przepukliną pachwinową.
  • Przepuklina ma tendencję do powiększania się; powoduje coraz częściej ból oraz dochodzi do powikłań – uwięźnięcia. Zmusza to do konieczności leczenia operacyjnego.

Informacje te mogą pomóc w konsultacji z pacjentem, wskazując, że chociaż natychmiastowa operacja nie zawsze jest konieczna, istnieje znaczna szansa na jej potrzebę w przyszłości z powodu postępujących objawów.

 

Strategia wyczekująca (ang. watchful waiting lub active surveillance)

to podejście polegające na kontrolowaniu stanu pacjenta lub przebiegu choroby bez podejmowania natychmiastowych działań leczniczych. W tej strategii lekarz regularnie kontroluje pacjenta, zlecając badania diagnostyczne, obserwując objawy oraz śledząc wszelkie zmiany w przebiegu choroby, ale nie podejmuje interwencji, dopóki nie pojawią się wyraźne wskazania do leczenia.

Randomizowane badania kontrolowane (RCT, ang. Randomized Controlled Trials)

to specjalny rodzaj badania naukowego, który jest uznawany za „złoty standard” w ocenie, czy leczenie jest skuteczne i bezpieczne. W RCT pacjenci są losowo przypisywani do jednej z co najmniej dwóch grup: grupy badanej (otrzymującej leczenie, np. nowy lek) oraz grupy kontrolnej (otrzymującej placebo, standardowe leczenie lub brak leczenia).

W opisywanym badaniu grupa badana – to były osoby, które pomimo przepukliny nie operowano, ale jedynie obserwowano, kotrolowano.

Główne cechy randomizowanych badań kontrolowanych:

  1. Randomizacja: Pacjenci są losowo przypisywani do grup badawczych. Dzięki temu można zmniejszyć wpływ różnych czynników, które mogłyby wpłynąć na wynik badania. Randomizacja sprawia, że różnice między grupami są rozłożone równomiernie i nie zależą od takich czynników jak wiek, płeć czy stan zdrowia.
  2. Grupa kontrolna: W badaniu RCT jest grupa kontrolna, która służy do porównania wyników. Może to być grupa, która otrzymuje:
    • Placebo – substancję bez działania leczniczego.
    • Standardowe leczenie – jeśli chcemy porównać nowe leczenie z już stosowanym.
    • Brak leczenia – w niektórych przypadkach, jeśli jest to etycznie uzasadnione.
  3. Zaślepienie (maskowanie):
    • Pojedynczo zaślepione: Pacjent nie wie, czy dostaje badany lek czy placebo.
    • Podwójnie zaślepione: Ani pacjent, ani lekarz nie wiedzą, do której grupy pacjent został przypisany. Pomaga to uniknąć wpływu oczekiwań na wyniki badania.
  4. Pomiar wyników: Podczas i po zakończeniu badania mierzy się różne wskaźniki (np. skuteczność leczenia, działania niepożądane) w obu grupach, aby sprawdzić, czy leczenie miało istotny wpływ.

Dlaczego RCT są tak ważne?

Randomizowane badania kontrolowane dostarczają najbardziej wiarygodnych dowodów na to, czy leczenie jest skuteczne i bezpieczne. Dzięki randomizacji i grupie kontrolnej można:

  • Rzetelnie ocenić wpływ leczenia na zdrowie pacjentów.
  • Zmniejszyć ryzyko błędów i wpływ innych czynników na wyniki.
  • Uzyskać obiektywne dowody naukowe, które mogą pomóc w zmianie zaleceń dotyczących leczenia lub wprowadzeniu nowych terapii.

Przykład RCT: W badaniu oceniającym skuteczność nowego leku przeciwcukrzycowego pacjenci są losowo przypisani do grupy, która dostaje nowy lek, lub do grupy kontrolnej, która dostaje placebo. Ani pacjenci, ani lekarze nie wiedzą, kto do której grupy należy. Po pewnym czasie porównuje się poziom cukru we krwi oraz częstotliwość skutków ubocznych w obu grupach, aby sprawdzić, jak dobrze działa nowe leczenie.